در طي 35 سال گذشته نقش آنزيم ها در شوينده ها از يك افزودني جزيي به يك افزودني كليدي تغيير يافته است. وسيع ترين كاربرد رو به رشد آنزيم ها، در شوينده هاي البسه خانگي مي باشد. تا قبل از معرفي فرمولاسيون شوينده هاي مدرن، صابون و كربنات سديم اجزا اصلي تشكيل دهنده پاك كننده ها محسوب مي شد و اثر پاك كنندگي در البسه بيشتر به عمليات مكانيكي بستگي داشت. در سالهاي 1967-1970 حضور موفق شوينده حاوي آنزيم باعث كاهش مصرف انرژي به ميزان 40% شد. در سال 1969 حداقل 50% از شوينده هاي اروپا با شعار حاوي آنزيم يا اثر بيولوژيكي علاوه بر صرفه جويي در مصرف انرژي مكانيكي، باعث كاهش دماي شستشو از 95 درجه سانتيگراد به 60 درجه سانتيگراد و نهايتا به 40 درجه سانتي گراد شد و علاوه بر آن عمليات قبل از شستشو  و خيساندن لباس قبل از شستشو نيز حذف شد. كاهش بيشتر مصرف انرژي با استفاده از تركيب آنزيم ها ي مختلف (ليپاز،آميلاز،سلولاز) و ورود ماشين هاي لباسشويي پيشرفته از نظر الكترونيكي و مكانيكي و توليد محصولات شوينده فشرده محقق شد. توسعه افزودنيهاي جديد شامل بيلدرها و لكه برها و ورود ماشين هاي لباسشويي پيشرفته همزمان با توسعه خواص پاك كنندگي ناشي از كاربرد آنزيم به وقوع پيوست كه منجر به تاثير فرمولاسيونهاي مدرن شوينده بر توسعه سيستم هاي جديد آنزيمي شد. تركيبات جديد شوينده و آنزيم ها امكان كاهش دماي شستشو و صرفه جويي در مصرف انرژي را ايجاد كرده است. بنابراين روند جديد توسعه ماشين هاي لباسشويي بر اساس مصرف كمتر آب نيز در حال توسعه مي باشد.